Gran Canaria cz. 5 – Cenobio Valeron , Agaete , Pico de Las Nieves , Fataga.

Trzeci dzień naszego pobytu był najbardziej wyczerpujący zarówno fizycznie jak i psychicznie . Z powodzeniem mogę też dodać , że był to zarazem najniebezpieczniejszy dzień na Kanarach ( tak przynajmniej odczułam to ja i młodzież ) .

Ale od początku . Zwiedzając dzień wcześniej krater Pico Bandama spotkaliśmy rodzinę Polaków mieszkającą na stałe w Szwecji . O słowa do słowa i rodacy polecili nam miejsce o którym nie wyczytałam w żadnym przewodniku planując zwiedzanie wyspy , a mianowicie o grotach/jaskiniach Cenobio Valeron . Te groty tudzież jaskinie jak nazwali je nasi rodacy to w rzeczywistości nic innego jak ogromne spichlerze w których pradawni mieszkańcy Wysp Kanaryjskich używali do przechowywania zboża , będącego podstawą ich diety. Spichlerz składał się z ponad 300-stu silosów wykutych w miękkiej skale , połączonych ze sobą na różnych poziomach . Jest to kunsztowne dzieło prehistorycznej inżynierii tym bardziej , że umiejscowione wysoko w górach .

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.

Widoki z punktu widokowego niesamowite . Pod wpływem chwili zabawiłam się w Kate Winslet i parodiując scenkę z Titanica zdobywałam świat 😀

Po wysokogórskich wrażeniach udałyśmy się do Agaete .

Agaete to malownicza miejscowość położona w północno-zachodniej części wyspy na końcu urodzajnej doliny Valle de Agaete. Swój urok zawdzięcza pięknej , starej zabudowie , pomiędzy którą przeplatają się wąskie uliczki i położeniu w otoczeniu bujnej roślinności . Piękne budynki ułożone wzdłuż głównego placu , stary kanaryjski kościół tworzą jedną z najbardziej malowniczych miejscowości na wyspie . Gdzieś po drodze usłyszałyśmy , że Agaete to białe miasteczko i wszystko się zgadzało bo tam wszystkie budowle były śnieżno białe. Wyglądało to zarówno niewinnie , uroczo jak i przepięknie .

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.

W Agaete zwiedziłyśmy El Huerto de las Flores czyli ogród botaniczny założony przez rodzinę De Armas , która żyła w Agaete w 19 wieku . Niemal cała roślinność w ogrodzie pochodzi z nasion oraz sadzonek przywiezionych przez De Armas z podróży po całym świecie. Uczciwie powiem , że Ogród Botaniczny w Łodzi dużo bardziej mi się podoba , ale grzechem było nie zażyć tam odrobiny cienia od świecącego słonka 😉 .

Po ogrodzie botanicznym spacerując uliczkami Agaete dotarłyśmy do portu .

Tam poleżałyśmy troszkę na słonku po czym zakupiłyśmy kolejne pamiątki i ruszyłyśmy w dalszą drogę .

Kolejnym punktem zwiedzania był Pico de Las Nieves czyli szczyt wulkanu który rzekomo miał bulgotać 😉 .

To miał być punkt kulminacyjny dnia .

I naprawdę był .

Pico de Las Nieves to najwyższy szczyt Gran Canarii (1949 m n.p.m.) . Znajduje się w leżącym w centrum wyspy masywie górskim pochodzenia wulkanicznego . Jest to również najwyższy punkt prowincji Las Palmas . Niestety sam szczyt ze względu na znajdującą się tam bazę wojskową jest niedostępny i zamknięty . Poniżej znajduje się jednak punkt widokowy – Mirador Pico de Las Nieves , który zapewnia spektakularną panoramę na głębokie wąwozy , wysokie klify , sosnowe lasy . Gdy pogoda jest doskonała dostrzec również można najwyższy szczyt Teneryfy – Teide . Wszystko ładnie wszystko pięknie , ale aby tam dojechać trzeba się nałykać niesamowitej porcji strachu . Jazda około 25 km w górę , przez ponad godzinę po krętych i masakrycznie chwilami wąskich drogach sprawiła , że moja moja dusza dyskretnie opuściła moje ciało , usiadła mi na ramieniu i obstawiała zakłady : dojedziemy , nie dojedziemy , spadniemy czy nie spadniemy w przepaść . Dzięki naprawdę bardzo dobrym umiejętnościom naszej szoferki dojechałyśmy tam całe i zdrowe ( choć spocone z wrażenia jak myszy ) a i nasz citroen miał serdecznie dość. Dla niego to było chyba wyzwanie ponad jego siły 😦 .

Jak droga dla mnie i młodzieży straszna tak widok na górze początkowo rozczarowujący bo nic nie było widać z powodu mgły . Wjeżdżając na Pico ubrane byłyśmy w bluzki z krótkim rękawem i krótkie spodnie , ale jak na pewnym etapie zatrzymałyśmy się na małym nazwijmy to poboczu to było tak zimno , że wrzuciłyśmy na siebie kurtki a dziewczyny długie spodnie ( ja ich ze sobą nie miałam ) .

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.

Trochę śmiesznie to wyglądało : sandałki , krótkie spodnie i zimowe kurtki , ale tam naprawdę było „nieco zimno” .

Nagle przez mglę i chmury zaczęło nieśmiało przeświecać słonko. Z każdą chwilą robiło się jaśniej , cieplej i poprawiała się widoczność.

Kiedy mgła się rozproszyła ujrzałyśmy cudne widoki .

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.

Warto było tam pojechać , choć lojalnie przyznaję , że drugi raz bym tam nie pojechała , albo musiałabym być po potężnej dawce alko coby mi wszystko bimbało 😉 .

Zjazd już był jak dla mnie mniejszym stresem , choc jak później przyznała się nasza „kierownica” ona bała się go dużo bardziej , bo nie wiedziała w jakim stanie są hamulce i czy podołają one temu zjazdowi . Tak jak pod górkę jechała naprawdę na luzie , tak przy zjeździe widziałam zaciętą jej twarz . Wszystko jednak skończyło się dobrze .

Aby ochłonąć po wulkanicznych przeżyciach postanowiłyśmy jeszcze zahaczyć o Fatagę w której miałyśmy się spodziewać lasu palmowego . Jak pisałam we wcześniejszych postach , wszędzie na wyspie rosną palmy , ale tak wspaniałego skupiska w tak wspaniałym miejscu to nie widziałam .

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.

Pośrodku tej palmowej oazy jest mały ośrodek wypoczynkowy z ogromną klatką z papugami , basenem i wszędzie rosnącymi drzewami mandarynkowymi .

Ten pokaz slajdów wymaga włączonego JavaScript.

Kiedy kończyłyśmy spacer po dolinie palm i miniaturowej dżungli , powoli zapadał zmierzch. Uwieczniłyśmy te momenty aparatami i zmęczone , ale bardzo zadowolone ruszyłyśmy do Maspalomas na kolację , a potem do domu odpocząć .

Następnego dnia było w planie całodniowe leniuchowanie w Puerto Rico na przepięknej plaży Amadores .

Następnego dnia było w planie całodniowe leniuchowanie w Puerto Rico na przepięknej plaży Amadores .

Tak więc zapraszam na kolejny wpis .

Pozdrawiam Ruda